"ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ"

                                     

Η τέχνη υπηρετεί τον άνθρωπο: δεν είναι μόνο αισθητική απόλαυση και συγκίνηση ,αφουγκράζεται τον πόνο και τη δυστυχία, καταγγέλλει την αδικία, τη διαφθορά ή την εκμετάλλευση, εκφράζει τη δυναμική και τα ιδανικά του κόσμου. Αποκομμένη από την κοινωνία καταντά, όπως λέει ο μεγάλος Γιώργος Σεφέρης «δουλειά ενός ανάπηρου ανθρώπου που φτιάχνει αδειανά κομψοτεχνήματα κλεισμένος μέσα σ’ ένα αποστειρωμένο δωμάτιο.»
Έτσι και η ποίηση. Γιατί κατά τον Κώστα Καναβούρη « Ποιητική εκδήλωση είναι και το να εργάζεσαι για την ανατροπή και για τον θρίαμβο του ανθρώπου». Και κατά τον Λόρκα « δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης".

                                              

Σε μια εποχή αναταράξεων πολιτικών, ηθικών, κοινωνικών, η ποίηση είναι πάλι εδώ, πάντα εδώ. Γιατί «ένα ποίημα είναι πάντα στην ώρα του, λέει παρών  στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του» ( Ρίτσος). Η εποχή μας έχει πολλά καλέσματα.Για να ανταποκριθούμε σ'αυτά
θα προσανατολίσουμε τη δράση της Βιβλιοθήκης του σχολείου μας «Οι ποιητές κυκλοφορούν στο σχολείο» για το μήνα Φεβρουάριο, σε αυτή την κατεύθυνση.

Γιατί όπως γράφει ο Ελύτης στο Άξιον Εστί:

Μ ονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του
θα 'χει μεθαύριο μερτικό
δικό του στον ήλιο.

                 
 Ρίτσος                                                              

Ο Επαναστάτης

Άνθρωποι, δήθεν ανιδιοτελείς, ζητούσαν να τον προστατεύσουν

(προστατευμένοι οι ίδιοι απ τ όνομά του).

Μην κάνεις ετούτο ή τ΄ άλλο- του λέγαν˙

μη δίνεις στόχο, μη λύνεις τα κορδόνια σου ή τη ζώνη σου μπροστά τους,

μη γίνεσαι θύμα κάθε τόσο της ειλικρίνειάς σου.

Εκείνος τους χαμογέλαγε συγκατανευτικά

κι έπαιρνε με τα δυό του δάχτυλα μόνον

ένα ένα τα «μη» τους και τα πέταγε μες το δοχείο απορριμάτων

μαζί με τα ρούχα του.

Κι έτσι γυμνός, ωραίος, επαναστάτης,

φορώντας μονάχα τα τρύπια του (απ τις πολλές ορειβασίες) παπούτσια,

πέρασε κάτω απ' τις ζητωκραυγές και τις κατάρες

και χάθηκε γαλήνιος μέσα στην αθανασία