Η ΝΕΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ-Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ : ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

  

                Η ΝΕΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ - Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

                                     Φύλλο εργασίας

Θέμα 1^ο

Α. Πώς νιώθει ο μικρός Ν. Καζαντζάκης πριν φτάσει στο σχολείο;

Β. Σε ποια συμπεράσματα οδηγούμαστε για τις σχέσεις γονιών- παιδιών από τη στάση του πατέρα;

Θέμα 2^ο

Α. Σχολιάσετε τον αφηγητή και τις αφηγηματικές τεχνικές.

Β. Να εντοπίσετε τρία εκφραστικά μέσα με αντίστοιχο παράδειγμα για το καθένα από το κείμενο: μεταφορά, παρομοίωση, προσωποποίηση .

Γ. Να εντοπίσετε ένα σημείο στο οποίο ο συγγραφέας χρησιμοποιεί χιούμορ.

Θέμα 3^ο

Να επιλέξετε ένα από τα δύο θέματα:

Ποιες είναι οι αρχές της Νέας Παιδαγωγικής; Τις εφάρμοζε στην τάξη ο δάσκαλος;

Δημιουργική γραφή

Ο μικρός Νίκος μετά από χρόνια μιλά στα παιδιά του για τα πρώτα σχολικά του χρόνια…

                                             Στογιάννη Ευαγγελία

                                                         Φιλόλογος

ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΟΧΗ-ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας εμφανίζεται για πρώτη φορά στην παιδική  ηλικία και συχνά συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή

Η «Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας» (ΔΕΠ-Υ) κατά DSM-IV (Attention Deficit Hyperactivity Disorder, ADHD) ή Υπερκινητική Διαταραχή (Hyperkinetic Disorder, HD) κατά ICD-10, είναι μια «συμπεριφορική»  διαταραχή της παιδικής ηλικίας και χαρακτηρίζεται από ακατάλληλη για την ηλικία Απροσεξία, Υπερκινητικότητα & Παρορμητικότητα.

Συμπτώματα απροσεξίας:

• Το παιδί με ΔΕΠΥ συχνά - δεν καταφέρνει να εστιάσει την προσοχή του/της - σε λεπτομέρειες ή κάνει λάθη απροσεξίας στα σχολικά μαθήματα ή σε άλλες δραστηριότητες.
• Συχνά δυσκολεύεται να διατηρήσει την προσοχή του/της ή να συμμετάσχει σε δραστηριότητες και παιχνίδια.
• Συχνά φαίνεται να μην ακούει όταν του μιλάει κάποιος.
• Συχνά δεν ακολουθεί τις οδηγίες και δεν καταφέρνει να αντεπεξέλθει στα μαθήματα ή στις δουλειές του σπιτιού (όχι λόγω εναντιωματικής συμπεριφοράς ή έλλειψης κατανόησης των οδηγιών).
• Συχνά δυσκολεύεται να οργανώσει δουλειές και δραστηριότητες.
• Συχνά αποφεύγει, αντιπαθεί ή είναι απρόθυμος να ασχοληθεί με δουλειές που απαιτούν παρατεταμένη διανοητική προσπάθεια (όπως σχολικά μαθήματα και μελέτη).
• Συχνά χάνει πράγματα που είναι απαραίτητα για δουλειές ή δραστηριότητες (ψαλίδια, μαρκαδόρους, κασετίνα κτλ).
• Η προσοχή του/της διασπάται συχνά από εξωτερικά ερεθίσματα.
• Ξεχνάει συχνά πράγματα που σχετίζονται με καθημερινές δραστηριότητες.

Συμπτώματα παρορμητικότητας/υπερκινητικότητας:

• Το παιδί με ΔΕΠΥ - συχνά κινεί νευρικά τα χέρια ή τα πόδια του - ή στριφογυρνάει στην καρέκλα του.
• Σηκώνεται συχνά από τη θέση του στην τάξη ή σε άλλες περιστάσεις όπου απαιτείται να παραμείνει καθισμένο (κινηματογράφος, σεμινάριο κτλ.).
• Συχνά τρέχει τριγύρω ή σκαρφαλώνει σε περιπτώσεις όπου αυτό είναι ανάρμοστο (π.χ κατά τη διάρκεεια του μαθήματος ή σε μια κοινωνική εκδήλωση).
• Συχνά δυσκολεύεται να παίξει ή να ασχοληθεί ήσυχα με ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
• Είναι συχνά υπερδραστήριο και υπερκινητικό.
• Συχνά μιλάει αδιάκοπα.
• Συχνά βιάζεται να απαντήσει προτού ακούσει ολόκληρη την ερώτηση.
• Συχνά δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του.
• Συχνά διακόπτει τους άλλους ή παρεμβαίνει σε συζητήσεις.

Τα  τελευταία  χρόνια  έχει  εγκαταλειφθεί  η άποψη  ότι  η  ΔΕΠΥ  αφορά  μόνο  τα παιδιά. Αντίθετα, έχει διαπιστωθεί ότι το ένα τρίτο των ατόμων με ΔΕΠΥ εξακολουθεί να πληροί τα κριτήρια για τη διάγνωση της διαταραχής κατά την ενηλικίωση τους (Lie, 1992).

Ως προγνωστικούς παράγοντες για την παραμονή της ΔΕΠΥ και στην ενήλικη ζωή έχουμε τους εξής:

• Ένταση συμπτωμάτων.
• Υψηλά ποσοστά συννόσησης (ιδίως με διαταραχές της διάθεσης, αγχώδεις διαταραχές και διαταραχές της επικοινωνίας).
• Οικογενειακό ιστορικό ΔΕΠΥ.
• Ψυχοκοινωνικές δυσκολίες.
• Ψυχοπαθολογία γονέων.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν εγκαίρως τα πρώιμα συμπτώματα της ΔΕΠΥ προκειμένου να λάβει το παιδί την κατάλληλη υποστήριξη και παρέμβαση από τους ειδικούς. Παράλληλα χρειάζεται να γίνει ψυχο - εκπαίδευση στο οικογενειακό περιβάλλον προκειμένου να έχει την κατάλληλη στάση απέναντι στο παιδί. Όσο πιο έγκαιρα αντιμετωπίζεται ένα θέμα τόσο καλύτερη πρόγνωση έχουμε να μην συνεχιστεί στο μέλλον.

Πηγή: kontasou

ΔΕΚΑ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ

Απέναντι στην ελεγχόμενη συχνά γραφειοκρατική διεκπεραίωση των διδακτικών μας καθηκόντων οι παιδαγωγικές αντιλήψεις του Freire όχι μόνο συνεισφέρουν στον προβληματισμό για το ρόλο της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Μιλάμε για μια απελευθερωτική παιδαγωγική πράξη, που κάνει τον άνθρωπο περισσότερο άνθρωπο και ανοίγει δρόμους προς την ελευθερία, προς μια πιο δίκαιη και δημοκρατική  κοινωνία..

1. Από την πρώτη επιστολή: Διαβάζοντας τη λέξη διαβάζουμε τον κόσμο!
•    Διδασκαλία = ανάγνωση, αναζήτηση
•    Διδάσκω πραγματικά = παίρνω κριτική θέση στη διαδικασία της ανακάλυψης
•    Μελετώ = αποκαλύπτω
•    Διδασκαλία = όχι απλή μεταφορά γνώσης αλλά κριτικός τρόπος κατανόησης και αντίληψης της ανάγνωσης της λέξης και του κόσμου, του κειμένου και του πλαισίου του
•    Ο δάσκαλος διαθέτει τα βασικά εργαλεία (όπως ο χτίστης) στη δουλειά του
•    Η κατανόηση είναι μια κατεργασία που προϋποθέτει τη συνέργεια δασκάλου μαθητή και τη σωστή χρήση των απαιτούμενων εργαλείων
•    Η γνώση θα πρέπει να προβάλλεται ως διαδικασία απαραίτητη για κάτι
•    Μετά πρέπει να μάθουμε πώς να μαθαίνουμε
•    Αυτό προϋποθέτει αγάπη για τη γνώση
•    Η μελέτη πηγή απόλαυσης και χαράς: ασφαλής δείκτης μιας φιλόδοξης εκπαίδευσης!
•    Μια κριτική ανάγνωση των κειμένων και του κόσμου έχει να κάνει με αλλαγές που συντελούνται εντός τους.

2. Δεύτερη επιστολή: Μην αφήνεις να σε παραλύει ο φόβος για ό,τι σε δυσκολεύει!
•    Παρακίνησε τους μαθητές σου να θέσουν σε κίνηση τη φαντασία, την περιέργεια και την κριτική σκέψη τους μπροστά σε κάθε εμπόδιο
•    Ενθάρρυνέ τους να βλέπουν το κάθε εμπόδιο ως μια νέα πρόκληση

3. Τρίτη επιστολή: Αγάπησε με πάθος τη διδασκαλία σου!
•    Με τη διδασκαλία συμβάλλεις στη σταδιακή αλλαγή των μαθητών
•    Δίνεις νόημα στην παρουσία τους στον κόσμο
•    Με τη μετάδοση της γνώσης πολεμάς κάθε αυθαιρεσία και κάθε αλαζονεία

4. Τέταρτη επιστολή: Τα προσόντα του προοδευτικού δασκάλου
•    Η ταπεινοφροσύνη (συνδυασμένη με αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους): Κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι!
•    Να είσαι πάντα έτοιμος να διδάξεις και να διδαχθείς
•    Κάθε αυταρχισμός οδηγεί στην άκριτη συμμόρφωση και σημαίνει ασέβεια για τα πλάσματα –τους μαθητές μου- που μου έχουν εμπιστευτεί
•    Πλάι στην ταπεινοφροσύνη πρέπει να βρίσκεται η αγάπη στους μαθητές και στην πράξη της διδασκαλίας
•    Πρόκειται για ένα είδος εξοπλισμένης αγάπης χωρίς την οποία οι δάσκαλοι δεν θα μπορούσαν ν’ αντέξουν την κρατική και κοινωνική αδικία και περιφρόνηση.
•    Η μαχητική αυτή αγάπη με οπλίζει με θάρρος να αγαπήσω το όραμά μου και να αγωνιστώ γι’ αυτό.
•    Μια άλλη αρετή είναι η ανεκτικότητα. Χωρίς αυτήν δεν είναι εφικτό κανένα παιδαγωγικό έργο. Καμιά δημοκρατική εμπειρία. Καμιά προοδευτική εκπαιδευτική πράξη. Είμαι ανεκτικός δεν σημαίνει ότι συναινώ στο μη εφικτό. Δεν συγκαλύπτω την αυθάδεια. Ανεκτικότητα είναι η αρετή που μας μαθαίνει να ζούμε με το διαφορετικό. Μας διδάσκει να μαθαίνουμε απ’ αυτό και να το σεβόμαστε.
•    Όμως προσοχή: κανένας δεν μπορεί να διδαχθεί την ανεκτικότητα σ’ ένα περιβάλλον ανευθυνότητας που δεν παράγει δημοκρατία! Η πράξη της ανοχής προϋποθέτει περιβάλλον στο οποίο μπορούν να τίθενται όρια και αρχές σεβαστές.
•    Η αποφασιστικότητα: η λήψη αποφάσεων προϋποθέτει την ελευθερία. Η λήψη αποφάσεων είναι συχνά ρήξη. Πρέπει όμως να απέχει από την αυθαιρεσία. Η χαλαρότητα είναι χειρότερη από την κατάχρηση εξουσίας.
•    Το ιδανικό: παίρνουμε αποφάσεις μαζί με τους μαθητές μας, αφού αναλύσουμε το πρόβλημα. Άλλες φορές η απόφαση που πρέπει να ληφθεί ανήκει στο πεδίο αρμοδιότητας του εκπαιδευτικού.
•    Η αναποφασιστικότητα φανερώνει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αλλά η αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη για όποιον έχει αναλάβει ευθύνες όπως να διοικεί μια τάξη.
•    Ο προοδευτικός εκπαιδευτικός βιώνει διαρκώς την ένταση μεταξύ υπομονής και ανυπομονησίας. Στην ισορροπία αυτή εντάσσεται και η λεκτική φειδώ. Να μην χάνουμε τον έλεγχο των λόγων μας. Να μην υπερβαίνουμε τα όρια του συνετού αλλά και ενεργητικού λόγου. Ο λόγος του υπομονετικού είναι πάντα κόσμιος. Ο καλοσυνάτος λόγος μπορεί να γεννήσει την ψευδαίσθηση ότι όλα επιτρέπονται. Ο νευρικός και ανεξέλεγκτος λόγος καταλήγει σε ασυνέπεια και ανευθυνότητα. Δεν αρκεί να αγαπάς. Πρέπει να ξέρεις πώς να αγαπάς.
•    Ο εκπαιδευτικός πρέπει να υπερασπίζεται τη χαρά της ζωής, να προσφέρει ολοκληρωτικά τον εαυτό του στη ζωή! Να συμβάλλει στη δημιουργία ενός χαρούμενου και ευτυχισμένου σχολείου. Να εργάζεται για ένα σχολείο- περιπέτεια, ένα σχολείο που πάει μπροστά, που δεν φοβάται να ριψοκινδυνεύει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Που μιλά, που συμμετέχει, δημιουργεί, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή. Που δεν αφήνεται στη μοιρολατρική παραίτηση «και τι μπορώ να κάνω»;
•    Δεν υπάρχει ζωή και πρόοδος και εξέλιξη χωρίς αγώνα και σύγκρουση!
•    Υπέρτατο, τέλος, χρέος του εκπαιδευτικού είναι να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του: το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, της κριτικής, το δικαίωμα των καλύτερων συνθηκών άσκησης του εκπαιδευτικού του έργου, το δικαίωμα να επιμορφώνεται και να αμείβεται σωστά. Το δικαίωμα να γίνονται σεβαστά από την πολιτεία τα δικαιώματά του!

5. Πέμπτη επιστολή: Η πρώτη μέρα στο Σχολείο.
•    Ο εκπαιδευτικός δεν είναι άτρωτος. Είναι άνθρωπος, όπως και ο μαθητής. Μειονέκτημα για τον εκπαιδευτικό δεν είναι η ανασφάλεια και ο φόβος, αλλά η αδυναμία του να αγωνιστεί να ξεπεράσει το φόβο. Ο φόβος της πρώτης μέρας είναι απολύτως φυσιολογικός. Η ενδεδειγμένη στάση: ειλικρίνεια! Το καλύτερο είναι να πούμε στους μαθητές μας πώς νιώθουμε τη συγκεκριμένη στιγμή, δείχνοντας πως είμαστε άνθρωποι κι έχουμε όρια.
•    Όταν αντιμετωπίζουμε το φόβο, κάνουμε το πρώτο βήμα να τον μετατρέψουμε σε θάρρος.
•    Από την πρώτη μέρα ο εκπαιδευτικός κατανοεί και σέβεται τις προτιμήσεις των μαθητών του, τον τρόπο που μιλούν, που αντιδρούν… Είναι όλα μέρος της πολιτισμικής τους ταυτότητας, από την οποία δεν λείπει και το στοιχείο της κοινωνικής τάξης. Ο εκπαιδευτικός παρατηρεί και καταγράφει. Μελετά και ξαναμελετά όσα καταγράφει. Βοηθά την τάξη να κατανοήσει τον εαυτό της ως κείμενο.
•    Από την ώρα αυτή ο εκπαιδευτικός θεμελιώνει μια σχέση σεβασμού και αφοσίωσης με την τάξη. Δεν περιορίζεται στη μηχανιστική διεκπεραίωση της ύλης. Κατανοεί το περιβάλλον του μαθητή και μπορεί να εξηγήσει την τραγική πολλές φορές ύπαρξη πολλών μη προνομιούχων μαθητών (που δεν βλέπουν όνειρα, μόνο εφιάλτες).
•    Χρειαζόμαστε λοιπόν τον επαγγελματικά ικανό και ευαίσθητο δάσκαλο. Όχι απλώς μια μητέρα που κανακεύει. Ο δάσκαλος αυτός δεν φοβάται την τρυφερότητα, δεν είναι κλειστός απέναντι στις συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων που του έχουν εμπιστευθεί. Δεν είναι άδειος από ζωή και αισθήματα. Κυριαρχείται από την αγάπη. Δεν μπορεί να διδάσκει την ύλη του σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο.
•    Από την πρώτη μέρα στην τάξη ο δάσκαλος πρέπει να δείξει στους μαθητές του τη σημασία της φαντασίας για τη ζωή! Να τονίσει το δικαίωμα που έχουν να φαντάζονται, να ονειρεύονται και να αγωνίζονται για τα όνειρά τους!

6. Έκτη επιστολή: Η σχέση με τους μαθητές: θεμελιώδης, περίπλοκη και δύσκολη!
•    Βάση: ο συγκροτημένος και συνεπής λόγος. Η λογοδοσία.
•    Οι μαθητές πρέπει να μάθουν: 1. ότι είναι θεμιτό ν’ αλλάζει κανείς θέση, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, 2. να αναζητούν τους λόγους που τους έκαναν ν’ αλλάξουν
•    Μόλις οι εκπαιδευτικοί αρχίσουν τη διαδικασία της λογοδοσίας, σιγά-σιγά θ’ αρχίσουν να κάνουν το ίδιο και οι μαθητές.
•    Τι μπορεί να πει όμως κανείς για το δάσκαλο που διδάσκει και απαιτεί συνέπεια, είναι όμως ο ίδιος ασυνεπής;
•    Ο δάσκαλος έχει πολλά να διδάξει στα παιδιά, πέρα από τη διδακτέα ύλη
•    Οι μαθητές δοκιμάζουν συχνά τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος πρέπει να δεχτεί ότι κάποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει.
•    Είναι δικαίωμα του μαθητή να αμφισβητεί και να εκφράζει δημόσια την αμφιβολία του. Είναι καθήκον του δασκάλου να αποδεικνύει κάθε στιγμή την αλήθεια των λόγων του. Και να ελέγχει την αστήρικτη κριτική.
•    Ο δάσκαλος οφείλει να είναι ταπεινός. Να δέχεται ότι δεν είμαστε τέλειοι ούτε αλάθητοι.
•    Εξαιρετικά ωφέλιμο: ν’ αφιερώνουμε λίγο χρόνο κάθε δυο μέρες και να καταγράφουμε με τους μαθητές μας αναλυτικά και κριτικά τη γλώσσα και την πρακτική μας. Στιγμές που μας κέντρισαν θετικά ή αρνητικά. Μαθαίνουμε έτσι να παρατηρούμε, να αναλύουμε και εδραιώνουμε μια ειλικρινή συνεργασία.

7. Έβδομη επιστολή: Από το μιλάω στους μαθητές μου, στο μιλάω με τους μαθητές μου!
•    Τήρηση κανόνων – αποστασιοποίηση από το «όλα επιτρέπνται» που ενισχύει τον αυταρχισμό
•    Η έλλειψη πειθαρχίας δυναμώνει το φόβο απέναντι στην ελευθερία
•    Ο δημοκρατικός δάσκαλος δεν υιοθετεί την απειθαρχία, την ασυνέπεια, το «άς το έτσι για να δούμε τι θα συμβεί»
•    Μιλώντας στους μαθητές και με τους μαθητές συμβάλλουμε στη διαμόρφωση υπεύθυνων και με κριτική σκέψη πολιτών.
•    Η δημοκρατία, όπως κάθε όραμα, δεν φτιάχνεται με διακηρύξεις αλλά με περίσκεψη και καλλιέργεια. Δεν είναι ο λόγος μου που δηλώνει ότι είμαι δημοκράτης, ότι δεν είμαι ρατσιστής, αλλά οι πράξεις μου. Οι πράξεις μου μαρτυρούν αν είμαι πιστός στο λόγο μου.

8. Όγδοη επιστολή: Πολιτισμική ταυτότητα και παιδεία
•    Είμαστε προγραμματισμένοι να μαθαίνουμε. Η μάθηση και η αναζήτηση αποτελούν μέρος της ύπαρξής μας στον κόσμο.
•    Είμαστε προορισμένοι να δημιουργούμε πολιτισμό. Η παιδεία είναι η κατεξοχήν πολιτισμική έκφραση. Είναι η περηφάνια του ανθρώπου γι’ αυτό που αποκτά, πέρα απ’ αυτό που κληρονομεί.
•    Η γνήσια παιδεία αντιμάχεται την ισχυρή μας τάση να θεωρούμε ότι αυτό που είναι διαφορετικό από μας είναι κατώτερο.

9. Ένατη επιστολή: ανάμεσα στο θεωρητικό και στο πραγματικό πλαίσιο
•    Είμαστε τα μόνα όντα με την ικανότητα να είμαστε ταυτόχρονα και τα αντικείμενα και τα υποκείμενα των σχέσεων που συνυφαίνουμε με τους άλλους.
•    Δημιουργούμε την ιστορία κι αυτή μας δημιουργεί και μας ξαναδημιουργεί
•    Ξεκινώντας από ένα αναγκαίο θεωρητικό πλαίσιο, πρέπει να αποστασιοποιούμαστε ταυτόχρονα απ’ αυτό και να σκεφτόμαστε την πράξη. Είναι αδύνατο να διδάξω την ύλη χωρίς να γνωρίζω πώς σκέφτονται οι μαθητές μου στο πλαίσιο της καθημερινής τους ζωής. Χωρίς να γνωρίζω τι ξέρουν ανεξάρτητα από το σχολείο, ώστε να τους βοηθήσω να γνωρίσουν καλύτερα αυτά που ήδη ξέρουν και να τους διδάξω αυτά που δεν ξέρουν.

10. Δέκατη επιστολή: και πάλι για το ζήτημα της πειθαρχίας
•    Μας λείπει η πειθαρχία στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο, στην κυκλοφορία. Η ανομία και η έλλειψη ευθύνης είναι ασέβεια για τον άλλο. Ασέβεια για τη δημοκρατία, αφού μόνο με την υπευθυνότητα πολεμάμε την αδικία και την ανευθυνότητα του συστήματος.
•    Χωρίς πειθαρχία δεν δημιουργεί κανείς πνευματικό έργο. Ποια είναι όμως η υγιής πειθαρχία; Πως θα βρούμε την ισορρόπηση ανάμεσα στην εξουσία και την ελευθερία, πώς θα ξεπεράσουμε μικρόψυχες πολιτικές, πώς θα πούμε όχι στα ατομικιστικά συμφέροντα και πώς θ’ αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες του σχολαστικού παιδαγωγού; Απαιτώντας ηθικές αρχές πώς θα απομακρυνθούμε από την ασχήμια του πουριτανισμού και θα στοχεύσουμε στην ομορφιά και στην καθαρότητα; Δεχόμενοι την επιστημονική υπευθυνότητα, πώς θα απορρίψουμε τις στρεβλώσεις του επιστημονισμού;
•    Στους σκοπούς αυτούς πρέπει να αφοσιωθούμε και όχι στη μονοδιάστατη λογική της μετάδοσης γνώσεων στους μαθητές.
•    Μόνο εφόσον οι μαθητές γίνουν σκεπτόμενα υποκείμενα και αναγνωρίσουν ότι είναι εξίσου σκεπτόμενα υποκείμενα με τους δασκάλους, είναι δυνατόν να γίνουν παραγωγικά υποκείμενα του νοήματος ή της γνώσης του αντικειμένου. Στη διαλεκτική αυτή κίνηση η διδασκαλία και η μάθηση γίνονται γνώση και εκ νέου γνώση.  Οι μαθητές γνωρίζουν αυτό που δεν γνώριζαν και οι δάσκαλοι κατακτούν εκ νέου αυτό που γνώριζαν ήδη.
•    Ναι, ονειρεύομαι, επειδή ως ιστορική οντότητα αν δεν ονειρεύομαι, δεν μπορώ να είμαι οντότητα.
•    Ονειρεύομαι, γιατί ο στόχος μου είναι ψηλός: να συμβάλω στη δημιουργία του ελεύθερου πολίτη, όπως τον οραματίστηκε ο Αριστοτέλης, και η ιδιότητα του πολίτη προϋποθέτει πειθαρχία και ελευθερία. Η ιδιότητα του πολίτη δεν αποκτιέται τυχαία. Είναι μια διεργασία που ποτέ δεν τελειώνει και που πάντα πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν. Ονειρεύομαι, γιατί κάθε δημοκρατική εκπαίδευση είναι εκπαίδευση για την ιδιότητα του πολίτη. Του υπεύθυνου, του έντιμου, του συνεπούς και γι’ αυτό ευτυχισμένου πολίτη! Ο σεβασμός στους μαθητές μου προκύπτει από τη λογοδοσία μου στο ζήτημα της προσφοράς μου στην ιδιότητα του πολίτη.

(Για την αντιγραφή: Α. Καρτσάκης)

PAULO FREIRE,   Δέκα επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν,
                   

http://www.alfavita.gr/apopsin/%CE%B4%CE%AD%CE%BA%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD

ΤΟΥ ΓΙΟΦΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ :ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ- ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

                        

 Φύλλο εργασίας

Θέμα 1^ο

α. Ποιο είναι το θέμα του τραγουδιού και ποιος ο ρόλος του πουλιού ;

β. Να εντοπίσετε τρία μαγικά στοιχεία στο τραγούδι.

 (μον.6)

Θέμα 2^ο

α. Να εντοπίσετε τρία χαρακτηριστικά του δημοτικού τραγουδιού με αντίστοιχα παραδείγματα για το καθένα.

β. Να εντοπίσετε τρία σχήματα λόγου δίνοντας ένα παράδειγμα για το καθένα (μεταφορά, εικόνα, προσωποποίηση, υπερβολή).

(μον.6)

Θέμα 3^ο    

Παραγωγή γραπτού λόγου

Επιλέξτε ένα από τα παρακάτω θέματα:

α. Ποια είναι τα συναισθήματα του πρωτομάστορα και ο τραγικός του ρόλος στην ιστορία του γιοφυριού;

β. Δημιουργική γραφή:

Ο πρωτομάστορας μετά το τραγικό συμβάν γράφει στο ημερολόγιό του.

                           Εναλλακτικά

Προσπαθήστε  να αφηγηθείτε  την ιστορία του γιοφυριού της Άρτας σα να είναι παραμύθι…( μια φορά κι έναν καιρό…)

                                           Επιμέλεια

                             Στογιάννη Ευαγγελία

                                       Φιλόλογος

"Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ -ΕΝΟΤΗΤΑ1

                                 Φύλλο εργασίας

Α. ΚΕΙΜΕΝΟ

Πόσες και πόσες φορές άρα­γε δεν φτάσαμε πολλοί από εμάς να ανακεφαλαιώσουμε μια κουβέντα με φίλους και γνω­στούς (στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην καλοκαιρινή βεράντα,  ανασύροντας το κλισέ « Έλα μωρέ τώρα, στην Ελλάδα ζεις, μην το ψάχνεις »...Πόσες και πόσες φορές δεν φτάσαμε να πιστεύουμε ότι μόνο με τη φόρμουλα αυτή είναι δυνατόν να ερμηνευτούν μέχρις ενός σημείου όσα γίνονται στη χώρα μας, όλα τα στραβά και τ' ανά­ποδα που βιαζόμαστε να πιστέψουμε ότι μόνο εδώ συμβαίνουν: τα αναμμένα τσιγάρα πού πετιούνται από το παράθυρο του αυτοκινήτου σε δρόμο δα­σικό, τα σκουπίδια στους εθνικούς δρυμούς, στις θάλασσες αλλά και στους αρχαιολογικούς χώρους, η έπαυλη στη θέση του ενός ορόφου πού επιτρέπει ή πολεοδομία, τα τριπλοπαρκαρίσματα εκεί ακριβώς όπου απαγορεύεται ή στάθμευση, το μπάζωμα των ποταμών και των ρεμάτων, τα φακελάκια, οι πο­νηρές πατέντες στα ταξίμετρα, , οι δημόσιες πα­ραλίες όπου ξεφυτρώνουν οι βιλίτσες των επιτηδείων …
Δεν είναι βέβαια αυτά η Ελλάδα, δεν είναι μόνον αυτά, γιατί και η καλοσύνη αντέχει και η φιλαλληλία και η ανιδιοτέλεια και η συνέπεια στη δουλειά και η ομορφιά του τόπου κι ένα σωρό άλλα που σπεύδουμε να τα παραγρά­ψουμε. Δεν ισχύει καλά και σώνει η ομοιοκατάληκτη άποψη

 του Διονύση Σαββόπουλου, «στην Ελλάδα ζεις, δεν υ­πάρχει ελπίς». Αλλά κι αν δεχτούμε το αυτονόητο, ότι αποτελούν και αυτά γνωρίσματα του κοινωνικού και πολιτικού μας βίου, ευθύνεται η« Μοίρα » που η χώρα παρουσιάζεται σαν θερ­μοκήπιο του κακού, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες; Μαζί τη φτιάχνουμε την Ελλάδα, την καθημερινότητα της Ελλάδας. Από το πόστο του ο καθένας, στο μέτρο του και με τον τρόπο του. Άρχοντες και αρχόμενοι, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, βόρειοι και νότιοι, ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί κι ό,τι άλλο, ορεινοί και νησιώτες, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι και αδιάφο­ροι, όλοι τη φτιάχνουμε κι όλοι μαζί τη χαλάμε.

Αν πράγματι «αυτή είναι η Ελλάδα...», αν δεν έχει πολλά κοινά στοιχεία με  τον αρχαίο πολιτισμό για τον οποίο καυχιόμαστε, ας μην αναζητούμε το φταίξιμο στο «κακό το ριζικό μας», ή στο «Θεό που μας μι­σεί»  .
Ας την αγαπήσουμε  γι' αυτό που πράγματι είναι, τα­πεινό πάντως ωραίο και πολύτιμο.

Κι όταν την κρίνουμε, να μη λησμονούμε ότι οφείλουμε να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας και να μην τον απαλλάσσουμε από τις ευθύνες.

(Διασκευασμένο κείμενο)

Παντελής Μπουκάλας, Υποθέσεις ΙΙ, εκδόσεις ΑΓΡΑ, (επιφυλλίδα στην εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22 /7/2001)

Β.ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Θέμα 1ο

Να εντοπίσετε τις βασικές σκέψεις που εκφράζει ο συγγραφέας για την Ελλάδα.

 Θέμα 2ο

Α. Στις υπογραμμισμένες περιόδους του κειμένου να εντοπίσετε τα είδη σύνδεσης των προτάσεων (παρατακτική- υποτακτική) σημειώνοντας και τους συνδέσμους.

Β. Να εντοπίσετε μέσα από το κείμενο λέξεις που παραπέμπουν σε θετικά και αρνητικά στοιχεία για την Ελλάδα και τους Έλληνες και να τις καταγράψετε.

Θετικά	Αρνητικά

Θέμα 3^ο

Παραγωγή γραπτού λόγου

Σε άρθρο για την εφημερίδα του σχολείου σας γράφετε για τις αντιφατικές όψεις της σύγχρονης Ελλάδας.(250-300 λέξεις ).

                                           Επιμέλεια

                              Στογιάννη Ευαγγελία

                                       Φιλόλογος