Οι παγκόσμιες μέρες...άλλοθι;

Καταγράφοντας το «Μηνολόγιον» κάθε μήνα

αλλά και στα πλαίσια της δράσης της Βιβλιοθήκης του σχολείου μου «Άδραξε τη μέρα» διερωτώμαι:

Τόσες παγκόσμιες μέρες, συμβάσεις, παγκόσμιες διακηρύξεις και ψηφίσματα για δικαιώματα, για το παιδί, για ανθρώπινα δικαιώματα, για άτομα με ειδικές ανάγκες, για τη βία, για τη φτώχεια, για την ειρήνη, για το ρατσισμό που «συνωστίζονται» στις μέρες κάθε μήνα μήπως δεν είναι τίποτ΄άλλο παρά μια ωραιοποιημένη πραγματικότητα; Κυβερνήσεις, παγκόσμιοι φορείς κι οργανισμοί αλλά και πολιτικοί που κόπτονται να περιβάλουν με εντυπωσιακό ένδυμα την αναλγησία με την οποία οι ίδιοι καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, τη συγκατάβαση μπροστά στον παραλογισμό που βιώνουμε όλοι με ρόλο απλού θεατή στην ίδια μας τη ζωή, την ηθική κρίση που έχει παραμορφώσει τα πάντα γύρω μας. Στην πραγματικότητα δε διερωτώμαι, είμαι βέβαιη πια εδώ και καιρό:

Οι παγκόσμιες μέρες είναι το άλλοθι, το υποκριτικό ενδιαφέρον των σωτήρων που μας έχουν περικυκλώσει, αλλά και το άλλοθι για όλους εμάς τους πολίτες που «γιορτάζοντας» τις παγκόσμιες μέρες προσπαθούμε κι εμείς να αποτινάξουμε τις τύψεις της συνενοχής, της αδιαφορίας ή της αδράνειάς μας. Όσο επιτρέπουμε την ηθική κρίση να βαθαίνει, τον άνθρωπο να εξαθλιώνεται, την αγριότητα να εξαπλώνεται, και τις προσδοκίες μας να διαψεύδονται, τόσο νιώθω ότι είναι καιρός πια να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ στις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, και τις θεωρητικές υποσχέσεις που μας αποπροσανατολίζουν από τη σκληρή πραγματικότητα , και να θυμηθούμε το στίχο του Λειβαδίτη:   

«αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’αγωνίζεσαι…»                                                                                                           Στογιάννη Ευαγγελία

       Φιλόλογος