Σκέφτομαι τη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου εν μέσω πανδημίας …χωρίς πορείες, χωρίς τα καθιερωμένα , και με ανούσιες αντιπαραθέσεις …
Και αναρωτιέμαι…
Άραγε φέτος χωρίς τις τρανές διακηρύξεις και τις βαρύγδουπες δηλώσεις θα κάνει ο καθένας μας το απολογισμό του , μια ενδοσκόπηση που για τους περισσότερους δεν είναι εύκολη, και θα συλλάβει το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου…;
Μήπως να το απομυθοποιήσουμε , όχι για να μικρύνουν οι πράξεις εκείνων, ακόμη κι αν κάποιοι μεγαλώνοντας συμβιβάστηκαν, σιώπησαν ή μίκρυναν… αλλά γιατί κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο κι ο ηρωισμός το δικό του νόημα για τον καθένα από μας …
Μήπως έτσι φωνάξουμε τα δικά μας συνθήματα, γι΄αυτά που απειλούν τον κόσμο μας, αυτά που μας εμποδίζουν να φτάσουμε τα όνειρα που κάναμε για τη ζωή μας…
Όμως να μην πιστέψουμε ότι είναι λίγο να φωνάξουμε για τα πολλά μικρά καθημερινά πράγματα, για όσα χάνουμε, για όσα μας λείπουν ή μας στερούν,για την αγάπη, τη φιλία, την ανθρωπιά, το χαμόγελο,το παιχνίδι, την υγεία, την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια…
Γιατί τα πολλά μικρά πράγματα είναι που θα μας κρατήσουν ενεργούς μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις , έτοιμους για τα μεγάλα και σπουδαία ιδανικά… για να πούμε τα μεγάλα ΝΑΙ ή τα μεγάλα ΟΧΙ…
Έτσι θ΄αφουγκραστούμε καλύτερα το μήνυμα...
Φτάνει όπως λέει κι ο ποιητής να κρατούμε: « πάντ΄ανοιχτά πάντ΄άγρυπνα τα μάτια της ψυχής…»
Και για να μπούμε στο κλίμα εκείνων των ημερών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου