ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΧΘΕΣ...ΣΗΜΕΡΑ...ΑΥΡΙΟ...

                              

Ωστόσο οι μηχανές μήτε από ιστορία ξέρουν, μήτε από καρδιά. Οι ερπύστριες γύρισαν. Το άγριο τέρας, αναποδογύρισε τη γυναίκα, μάσησε την άσφαλτο, σκαρφάλωσε στο πεζοδρόμιο. Τα παιδιά, αλύγιστα, τραγουδούσαν ασταμάτητα μπροστά του, σκαρφαλωμένα σαν άγγελοι θεού πάνω στα κάγκελα της πύλης. Μαζί τους πάντα κι εκείνος κι δυο του γιοί. Το τέρας μούγκρισε, πήρε φόρα, όρμησε. Η πύλη γκρεμίστηκε στο λεφτό, έγινε  άμορφος σωρός, χώματα, σίδερα. Ο όλεθρος κι θάνατος πέρασαν από πάνω αδάκρυτοι, αλέθοντας πέτρες, τραγούδια και σάρκες.

                                                ***

Με την αύριο, όταν οι δυνάμεις της «εξουσίας» καθάριζαν τον τόπο της σφαγής απ’ τα αίματα κα τις άλλες ακαθαρσίες, βρήκαν μες στο σωρό ένα κομμάτι ξεσκισμένο σακκακιού, με μιαν ανοιχτή τσέπη να χάσκει μπροστά στα βαριεστημένα τους μάτια. Μεσ’ απ’ αυτήν την τσέπη ξεμύτιζε ένα βρώμικο χαρτί. Το τράβηξαν, το εξέτασαν. Διάβασαν τούτα τα γράμματα με μολύβι.

                Κ α τ α γ γ έ λ λ ω

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω  τ ο ν  ε α υ τ ό  μ ο υ ,  π ο υ  δ ε ν  ξ ύ π ν η σ α  π ι ο  μ π ρ ο σ τ ά , 

π ο υ  δ ε ν  ξ ε σ η κ ώ θ η κ α  π ι ο  μ π ρ ο σ τ ά ,  ν’ α ν τ ι σ τ α  θ ώ  σ τ η  β ί α 

κ α ι  σ τ ο ν  τ ρ ό μ ο .

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω  τ ο ν  ε α υ τ ό  μ ο υ ,  π ο υ  υ π ή ρ ξ α  έ ν α ς  π ο λ ί τ η ς 

 ε λε  ε ι ν ή ς  μ ο ρ φ ή ς .    

                 Τάκης Χατζηαναγνώστου

                                                   Ενας πολίτης ελεινής μορφής

Εκείνοι δήλωσαν «παρών», εκείνοι αυθόρμητα βγήκαν στους δρόμους, εκείνοι πίστεψαν ότι αξίζει να αγωνίζεσαι, εκείνοι ήταν μικροί σε ηλικία αλλά μεγάλοι σε τόλμη, εκείνοι ξύπνησαν από το λήθαργο που επέβαλλε η χούντα ,εκείνοι έγιναν σύμβολα ενεργού και δημοκρατικού πολίτη, εκείνοι δε μιλούσαν για αξίες αλλά έγιναν οι ίδιοι αξίες… για εμάς, για εσάς, για όλους που κάθε χρόνο τους μνημονεύουμε…

Εμείς συνειδητοποιούμε ότι και σήμερα καταλύονται οι δημοκρατίες με σύγχρονα όπλα κι όχι με τανκς;

ότι το σύνθημα ψωμί παιδεία ελευθερία είναι πιο επίκαιρο από ποτέ;

ότι μαζί μ’αυτούς που συμβιβάστηκαν γοητευμένοι από την εξουσία συμβιβαστήκαμε κι εμείς «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»;

Αν θέλουμε να γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο πρέπει ν’ αντηχεί στ’αυτιά μας ο στίχος του Καβάφη« τιμή σ’εκείνους που στη ζωή τους όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες» ή του Λειβαδίτη «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ν’ αγωνίζεσαι …»

 Στογιάννη Ευαγγελία