ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Διάβασα το κείμενο που ακολουθεί ,το θεώρησα εξαιρετικό και το αντέγραψα. Δυστυχώς δεν έχω κρατήσει την πηγή. Αξίζει τον κόπο να το παραθέσω κι ας μου συγχωρεθεί η παράλειψη.

Για να προβληματιστούμε, να αμφισβητήσουμε, να διεκδικήσουμε το σχολείο και γενικότερα την παιδεία που αξίζουμε…

Βρισκόμαστε στο  Έτος 2024. O Γιώργος τινάχθηκε από τον ήχο του ξυπνητηριού .Έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να ετοιμαστεί. Πήρε παραμάσχαλα τη θήκη με το tablet και έφυγε γρήγορα για το σχολείο του. Μετά από 5 λεπτά ήτανε μπροστά στην εξώπορτα .Ακούμπησε τον αντίχειρα του πάνω στην συσκευή αναγνώρισης δαχτυλικών αποτυπωμάτων και η εξώπορτα άνοιξε .Εύκολο και γρήγορο σκέφτηκε. Είχε ακούσει ότι παλαιότερα στα σχολεία υπήρχαν σχολικοί φύλακες  που ελέγχανε ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε. «Τι σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού» αναρωτήθηκε.  Μετά από 10 λεπτά ο Γιώργος βρίσκεται στην αίθουσά του και κάθεται στη θέση του ,όπως και οι συμμαθητές του .Το τμήμα του απαριθμεί 50 μαθητές που κάθονται ο καθένας μόνος του .Πάνω στο μικρό ατομικό θρανίο υπάρχει μόνο ένα tablet και τίποτα άλλο. Απέναντι από τα παιδιά πάνω στον τοίχο υπάρχει μια τεράστια οθόνη .Η οθόνη ανοίγει και εμφανίζεται ο Διευθυντής  ο οποίος , όπως κάθε πρωί, αφού εκφράζει τις ευχαριστίες του στους Ευεργέτες και Χορηγούς του σχολείου, καλημερίζει τα παιδιά και τους ανακοινώνει ,  τις υποχρεώσεις ,το πρόγραμμα και το Βασικό Όριο : Δεν επιτρέπεται η άμεση επικοινωνία μεταξύ των μαθητών και η χρήση των Απαγορευμένων Λέξεων. Ο Γιώργος ξέρει ότι τον περιμένει μια κοπιαστική μέρα αλλά αισθάνεται τυχερός γιατί ανήκει στους Άριστους ,στους εκλεκτούς .Ξέρει πολύ καλά ότι τα περισσότερα από τα παιδιά στην ηλικία του, που δεν έχουν επιλεγεί όπως εκείνος, ακολουθούν την κατάρτιση  της Μαθητείας. Σηκώνονται χαράματα και πάνε σε εργοστάσια  όπου κάνουν πρακτική για να μάθουν τη δουλειά που θα κάνουν μετά για όλη τους τη ζωή .Οι Μαθητεύοντες κατά τη διάρκεια της πρακτικής τους ουσιαστικά βγάζουν όλη τη δουλειά των εργοστασίων ,χωρίς να πληρώνονται .Εκεί βέβαια δεν υπάρχει  Διευθυντής ,υπάρχει ο Εργοδότης .
 

 Το μάθημα στη τάξη του Γιώργου όπως κάθε μέρα αρχίζει με το Σβήσιμο Άχρηστων Λέξεων, λέξεων που σύμφωνα με τους Ειδικούς  έχουν χάσει από καιρό τα νοήματά τους και επειδή περισσότερο προκαλούν σύγχυση παρά εκφράζουν  αλήθειες πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν.  Κάθε φορά που κάποιος  χρησιμοποιούσε μια από τις  Σβησμένες Λέξεις είχε ποινή έναν οξύτατο πόνο από ηλεκτρικό σήμα στο κεφάλι που κράταγε περίπου 10 δευτερόλεπτα .Λέξεις όπως ελευθερία ,ισότητα ,δικαιώματα ,δημοκρατία, παιδεία  ανήκαν σε αυτές τις απαγορευμένες λέξεις .Είχε υπολογιστεί ότι μέχρι να  τελειώσει κάποιος τη βασική του εκπαίδευση θα είχε σβήσει περίπου 3000 λέξεις .Οι Ειδικοί ισχυρίζονταν ότι αυτό γινότανε για να γίνει πιο ουσιαστική η ζωή και να ξεχωρίσουν οι Νέες Αξίες μετά τη περίοδο της Μεγάλης Κρίσης (2009-2016) όπου οι λέξεις και οι έννοιες  εκφυλίστηκαν και έπαψαν να έχουν αξία . ‘Έπρεπε να γίνει μια νέα αξιολόγηση και τιμαριθμοποίηση των πάντων από την αρχή. Η όλη διαδικασία ονομάστηκε από το Κράτος, Εκκαθάριση και είχε ως σύνθημα «απαλλαγή από τα σκουπίδια». Έτσι έγινε αξιολόγηση των λέξεων , των δομών της κοινωνίας αλλά και των ανθρώπων . Το μήνυμα της εποχής  ήταν ότι «ο καθένας θα παίρνει αυτό που του αξίζει» Όσον αφορά την εκπαίδευση είχε αποφασιστεί ότι δεν υπήρχε η ανάγκη για την ζωντανή παρουσία του εκπαιδευτικού στη τάξη οπότε τα μαθήματα διδάσκονταν από ολογράμματα (τρισδιάστατους εικονικούς εκπαιδευτικούς ).Τα μαθήματα ήταν μόνο δύο ,η Ηθική όπου συμβούλευε τους μαθητές στα πλαίσια των Νέων Αξιών και η Γνωστική που τους δίδασκε γνώση που είχε επεξεργαστεί και  ψηφιοποιηθεί (ένα είδος δηλαδή αντιγραφής και επικόλλησης στο μυαλό τους όπου είχε τοποθετηθεί ,από τη στιγμή της γέννησης , ένα ειδικό μικροτσίπ).Καθημερινά οι μαθητές ,στο τέλος των μαθημάτων, έδιναν εξετάσεις για να διαπιστωθεί η αφομοίωση της ύλης ή για το αν έπρεπε να επαναληφθεί η διαδικασία .

Εδώ και μερικές μέρες ο Γιώργος έχει αναστατωθεί και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στα μαθήματά του. Όλα ξεκίνησαν τη μέρα που ,εν ώρα μαθήματος, αφαιρέθηκε για μια μόνο στιγμή και γύρισε πλάγια το κεφάλι του , αντικρίζοντας ένα κορίτσι της τάξης του ,τη Χαρά, που του χάρισε το πιο όμορφο πράγμα που είχε δει ποτέ ,ένα τεράστιο χαμόγελο. Ο Γιώργος ,σχεδόν ανταπέδωσε το χαμόγελο αλλά αμέσως μαζεύτηκε και το μάτι του καρφώθηκε στη κάμερα παρακολούθησης που υπήρχε στο ταβάνι .Ευτυχώς η κάμερα ήταν στραμμένη αλλού εκείνη τη στιγμή.

 Από εκείνη τη μέρα ο Γιώργος δεν μπορεί να ησυχάσει και να συγκεντρωθεί στην εκπαίδευσή του .Το χαμόγελο της Χαράς σαν να του άνοιξε ένα καινούργιο κόσμο που δεν ήξερε καν ότι υπήρχε. Όλα τα υπόλοιπα του φαίνονταν τόσο ανούσια και βαρετά. Ένα βράδυ από το σπίτι του ,μπήκε στο διαδίκτυο και προσπάθησε να συγκεντρώσει πληροφορίες για να καταλάβει τι του συμβαίνει πραγματικά .Μετά από αρκετή ώρα περιήγησης διαπίστωσε ότι έχει όλα τα συμπτώματα του Έρωτα. Ο Έρωτας σύμφωνα με τους Ειδικούς ήταν ένας πολύ επικίνδυνος  ιός που μπορούσε να επιφέρει ακόμα και τον θάνατο .Φυσικά όπως το περίμενε ο Έρωτας ανήκε στις Σβησμένες και Απαγορευμένες λέξεις .Όμως ο Γιώργος ήξερε πολύ καλά τι είχε νιώσει εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που ήρθαν να του αλλάξουν τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο. Δεν ήταν πια ο ίδιος .Το πιο περίεργο πράγμα που ένιωθε ήταν ότι πλέον δεν φοβότανε .

Μετά από αυτό άρχισε να αμφισβητεί τη Νέα Εποχή και ότι αυτή αντιπροσώπευε ,όπως τις Νέες Αξίες και  την Εκκαθάριση .Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε νόημα γι’ αυτόν ,το μόνο που ήθελε ήταν να ξανανιώσει όπως εκείνη τη μοιραία στιγμή που του χαμογέλασε η Χαρά. Όμως για κάποιον περίεργο λόγο ,που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει, η Χαρά άλλαξε σχολείο και από τότε δεν την ξαναείδε .Η απόδοση του Γιώργου έπεσε κατακόρυφα παρά τις διάφορες παρεμβάσεις των Ειδικών που τον επέβλεπαν .

Μια μέρα ο Γιώργος έκατσε στο θρανίο του με πολύ κέφι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Κάποια στιγμή ζήτησε το λόγο από τον ψηφιακό καθηγητή του και εκείνος βλέποντάς τον σε τόσο καλή κατάσταση ,του τον έδωσε. Ο Γιώργος σηκώθηκε από τη θέση του και με πολλή αποφασιστική και καθαρή φωνή ρώτησε «τι είναι ο Έρωτας;». Αμέσως ένιωσε έναν πολύ ισχυρό πόνο στο κεφάλι του από την ηλεκτρική εκκένωση, σαν να του τρυπάγανε τα μηνίγγια με καρφιά. Μετά από 10 δευτερόλεπτα ο Γιώργος ξαναρώτησε «τι είναι η Αγάπη;». Αυτή τη φορά ο πόνος ήταν οξύτερος και τον ανάγκασε να πέσει στη καρέκλα του .Ο Γιώργος όμως είχε πάρει την απόφασή του .Ξανασηκώθηκε και έκανε πάλι την ερώτηση. Την ώρα που η ζωή έφευγε από μέσα του ,ένιωσε όπως τότε που του είχε χαρίσει εκείνο το χαμόγελο η Χαρά .Δεν πίστευε στα μάτια του με αυτό που έβλεπε: όλοι οι συμμαθητές του ήταν όρθιοι και του χαμογελούσαν  πλατιά και άφοβα. Ο Γιώργος ήξερε ότι δεν θα άντεχε άλλο ένα ηλεκτρικό σήμα .Μετά βίας μπόρεσε να σηκωθεί , τέντωσε το κορμί του και φώναξε «Τι είναι η Ελευθερία ;».Το σώμα του διπλώθηκε στα δύο , σαν να έκανε υπόκλιση .Αυλαία…………………..

Βρισκόμαστε δέκα χρόνια μετά. Έτος 2034, δύο μόλις χρόνια μετά την Επανάσταση Του Χαμόγελου .Η Ελευθερία φτάνει στο σχολείο της όπου την υποδέχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο ο Κυρ Σπύρος , ο σχολικός φύλακας. Οι φωνές των παιδιών που έρχονται από το προαύλιο είναι εκκωφαντικές αλλά χαρούμενες . Μετά από 10 λεπτά η Ελευθερία  βρίσκεται στην αίθουσά της  και κάθεται στη θέση της ,όπως και οι 15 ακόμα συμμαθητές της. Ο καθηγητής της λογοτεχνίας μπαίνει στην αίθουσα και καλημερίζει τα παιδιά με ένα χαμόγελο που αμέσως τους ζεσταίνει τις καρδιές.  «Το μυαλό είναι φωτιά που πρέπει να ανάψεις, κι όχι δοχείο(μικροτσίπ) που πρέπει να γεμίσεις » λέει ο καθηγητής και η περιπέτεια της ημέρας ξεκινάει .

(Αναδημοσίευση)