ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Δημιουργούμε με τους τίτλους των λογοτεχνικών κειμένων του βιβλίου μας τα δικά μας κείμενα

Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας …

  Βρισκόμαστε στη μεγάλη πόλη Αθήνα. Κάνοντας μια βόλτα με το λεωφορείο η κυρία Νίτσα βλέπει μια εκκλησία και δίπλα της χαλασμένες γειτονιές. Δεν κατάλαβε γιατί, όμως ήρθε στο μυαλό της η εξωτική Λευκάδα όπου τις Κυριακές πήγαινε στη θάλασσα και ηρεμούσε στο άσπρο εξωκλήσι. Ακόμη θυμήθηκε ένα Πάσχα τ Άπρίλη με τον αδερφό της Βασίλη και τη μάνα της. Καθώς τα μάτια της έβλεπαν μια τσιμεντούπολη με ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να περπατάνε χωρίς να δίνουν σημασία στο διπλανό τους, το μυαλό της ταξίδευε σε όμορφες αναμνήσεις.

Μετά από λίγη ώρα  η κυρία Νίτσα έφτασε στον προορισμό της. Κατέβηκε από το λεωφορείο, περπάτησε μέχρι τη γωνία και μπήκε στο θέατρο. Εκεί παρακολούθησε μία παράσταση με το μικρό πρίγκιπα και την αλεπού. Βλέποντας την παράσταση ,θυμήθηκε μία περίεργη ταινία που είχε δει παλιά με ανθρώπους και δελφίνια, ένα μεταξοσκώληκα και πρωταγωνιστές… τις γάτες των φορτηγών ενώ η μουσική ήταν μαλαισιακά τραγούδια. Ό ταν μετά την παράσταση γύρισε σπίτι της δοκίμασε από το γλυκό του κουταλιού που είχε αγοράσει από το Τόκιο. Ήταν κοσμογυρισμένη βλέπεις η κυρία Νίτσα. Κάθισε στον καναπέ και περίμενε την επιστροφή του Ανδρέα, του γιου της. Το απόγευμα, πριν να φύγει για την τελευταία του συναυλία, της είχε πει: «θέλω να πα στην ξενιτιά» να βρω δουλειά. Άρχισε να κλαίει, αναρωτήθηκε «γιατί;»,  θυμήθηκε το νανούρισμα που του έλεγε όταν ήταν μωρό και ξαναδιάβασε τα δύο γράμματα της Χαράς, της κόρης της που ζούσε στο εξωτερικό. Κάποια Χριστούγεννα θα πάει να τη δει. Κι ενώ περίμενε να γυρίσει ο Ανδρέας να της πει τι έπαιξε στο Λαύριο, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο κύριος Πλούμας, ο δάσκαλος της μουσικής. Μια μοναδική ευκαιρία για το γιο της, λέει, παρουσιάστηκε σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας. «Να΄ σαι καλά δάσκαλε» του είπε …

                                                            Από τη μαθήτρια Ζαβαντία Ευαγγελία, Β1